Οκτώ η ώρα το πρωί και το τηλέφωνο διακόπτει το πρωινό χουζούρεμα.
“Που ‘σαι καπτάναρε;” μου φωνάζει ο Δημήτρης γεμάτος ενέργεια, και συνεχίζει “έχω φουλάρει βενζίνη, πήρα ντομάτες, φέτα, παξιμάδια και πάγο. Πάρε νερά και στη βάρκα σε 10΄”. Θα πίστευε κανείς ότι ετοιμαζόμαστε για εκδρομή. Κοντά είστε. Είναι ένας κλασικός “διάλογος” πριν την αναχώρηση για αυτό που λέμε ψαροντούφεκο ντέϊ (day).
Αυτές οι λίγες μέρες που αφιερώνουμε στο αγαπημένο μας σπορ στο νησί κάθε καλοκαίρι, μας γεμίζουν τις μπαταρίες για τις ατελείωτες ώρες δουλειάς στην πρωτεύουσα. Μετά από 20 χρόνια ψαρέματος έχω φτάσει στο σημείο να φιλοσοφήσω την έννοια του ψαροντούφεκου. Οι μεγάλες ψαριές, η εξάντληση για την επίτευξή τους, ο ανταγωνισμός για το ποιός θα πιάσει το μεγαλύτερο ή τα περισσότερα ψάρια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Η θάλασσα έχει κουραστεί να δίνει. Εμείς, και εννοώ οι ψαροντουφεκάδες αλλά και όλοι οι ερασιτέχνες ψαράδες, σαν ευσυνείδητοι λάτρεις της φύσης, θα πρέπει να στρέψουμε το ενδιαφέρον μας στο να βιώσουμε και να απολαύσουμε ότι έχει απομείνει από αυτό το μεγαλείο.
Δηλαδή, δεν χτυπάς ψάρια, θα ρωτήσει κανείς. Χτυπάω, αλλά πολλές φορές βουτάω και χωρίς ψαροντούφεκο, μόνο και μόνο για να απολαύσω το θέαμα και την ηρεμία του βυθού. Το να κολυμπήσει κανείς δίπλα σε μια πελώρια θαλάσσια χελώνα, το να παρατηρήσεις ένα σαλάχι να κολυμπάει σαν αετός, το να γίνεις μάρτυρας της αναπαραγωγικής διαδικασίας μιας ομάδας ροφών, είναι εμπειρίες ζωής που ανταλ-λάσσω ευχαρίστως με την σύλληψη του πιό σπουδαίου ψαριού.
Απαλλαγμένοι από κάθε είδους ανταγωνισμό, οι φίλοι μου και εγώ απολαμβάνουμε, όσες μέρες μας δίνεται η δυνατότητα, τις επίγειες και υποβρύχιες ομορφιές, την ηρεμία και την φιλοξενία που προσφέρει απλόχερα το νησί μας.
Ο Αη-Στράτης σε σχέση με άλλα μέρη της Ελλάδος, εξακολουθεί και παρουσιάζει αρκετή κίνηση ψαριών αν και η μείωσή τους τα τελευταία χρόνια είναι εμφανής για να μην πω ραγδαία. Παρ’ ότι οι επιδρομές των κομάντος με τα φουσκωτά είναι καθημερινό φαινόμενο και η παντός είδους παράνομη αλιεία συνεχίζει το καταστροφικό της έργο, ο Αη-Στράτης αντιστέκεται. Κάποια μέρη, ονόματα δεν λέμε, με πραγματικά δαιδαλώδη βυθό που κατατρέχονται συνήθως από πολύ ισχυρά ρεύματα, προσφέρουν καταφύγιο στα κυνηγημένα ψάρια κάνοντας το ψάρεμά τους δύσκολο και πολλές φορές επικίνδυνο. Τα τελευταία χρόνια αυτοί που έρχονται για μια “αρπαχτή” φεύγουν συνήθως με άδεια χέρια και πολύ απογοήτευση.
Αν μπορώ να δώσω μια συμβουλή σε όσους ξεκινούν να ασχολούνται με το ψαροντούφεκο αλλά και να κάνω μια πρόταση στους παλαιότερους: Είναι καιρός να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το ψαροντούφεκο. Η φύση έχει τόσα πιο πολλά να προσφέρει από ένα μεγάλο ροφό ή μια ψαροβελόνα γεμάτη σαργούς που είναι κρίμα και επικίνδυνο να το κάνουμε αυτοσκοπό. Το ζητούμενο πρέπει να είναι η αίσθηση της ενσωμάτωσης με το υγρό στοιχείο και η αποκομιδή εικόνων και εμπειριών όσο ακόμα η φύση έχει τη δυνατότητα να μας τα δώσει. Το άγχος μου είναι αν οι γιοι μου θα προλάβουν να βιώσουν και εκείνοι αυτές τις μοναδικές εμπειρίες όταν μεγαλώσουν. Σεβασμός στη φύση, τήρηση των κανόνων ασφάλειας και πέρασμα του μηνύματος και στους υπόλοιπους πρέπει να γίνουν στόχος του καθενός μας.
Καλό Καλοκαίρι και καλές βουτιές!
