Φέτος κλείνουν 40 χρόνια απ΄ τον καταστροφικό σεισμό του 1968 που άλλαξε για πάντα όχι μόνο τον οικισμό αλλά και τους κατοίκους του. Δεν χάθηκαν μόνο τόσες ζωές, τα σπίτια, τα περιβόλια, δεν στέρεψαν οι γάργαρες δροσερές πηγές, χάθηκαν και οι γειτονιές, οι παρέες, τα όνειρα. Τα πάντα έπρεπε να χτιστούν από την αρχή.
Εάν δεν ήτανε χούντα εκείνη την εποχή θα ήταν πιθανώς αλλιώς τα πράγματα.
Ο κόσμος, με οικονομική βοήθεια και δάνεια όπως γίνεται σε όλους τους σεισμούς θα ξανάχτιζε τα όμορφα πετρόκτιστα σπίτια του, θα διατηρούσε τις περιουσίες του. Θα ξανάκτιζε το παραδοσιακό χωριό. Σ’ όλα τα νησιά μας ο παραδοσιακός τους οικιστικός πυρήνας που είναι διατηρημένος είναι η ομορφιά του νησιού, ο πόλος έλξης των τουριστών και η δύναμη της ανάπτυξής του.
Εδώ με τον προσωπικό μόχθο των ανθρώπων του το χωριό τελικά μετά από τόσα χρόνια ομόρφυνε, έπαψε να μοιάζει με “τετράγωνα κουτιά”, γίνανε στέγες με κεραμίδια, μεγάλωσαν τα δένδρα και πρασίνισε ο τόπος, λάμπουν οι περιποιημένες αυλές, χτίζονται νέα φροντισμένα σπίτια.
Ποιος όμως δεν θυμάται ακόμα τη Μητρόπολη του Αη-Στράτη, τη Γέννηση του Χριστού και το καμπαναριό της που άντεξε το σεισμό αλλά δεν μπόρεσε να αντισταθεί στις μπουλντόζες. Τα κομμάτια του καμπαναριού κείτονταν για χρόνια στο Αρκάρι, δίπλα στα απομεινάρια από τις “Πετρούκλες” το περίφημο μοναδικό φυσικό μας μνημείο που οι εργολάβοι δεν δίστασαν να ανατινάξουν.
Όμως κοιτάμε πλέον μπροστά αισιόδοξα, ελπίζοντας ότι τα σπίτια πάνω από τη “μεγάλη ρούγα” θα αρχίζουν να χτίζονται ξανά όπως ήταν τότε για να ξαναζωντανέψουν οι μνήμες.
